وقت دیدن «آیلان» های نبل و الزهرا هم فرا رسیده است/ چهره های «رقیق القلب»، سرمایه هایی که باید روی آنها حساب کرد

وقت دیدن «آیلان» های نبل و الزهرا هم فرا رسیده است/ چهره های «رقیق القلب»، سرمایه هایی که باید روی آنها حساب کرد.

به نقل از گروه فرهنگی «سراج24»- یک عکس، چند روزی است که رسانه های جهان از جمله کشور ما را تحت تاثیر خود قرار داده است. "آیلان"، کودک پناهجوی سوری که به دلیل جنگ به همراه خانواده خود از کشورش فرار کرده بود اما امواج خروشان و سهمگین مدیترانه به او و برادرش امانی برای بازگشت نداد و پیکر بی جانش را بر ساحل کشاند.
در ایران هم روزنامه های مختلفی عکس روی جلد خود را به تصویر این کودک بی پناه اختصاص دادند، صفحات مختلف اینستاگرام چهره های مشهور هنری یا همان سلبریتی ها هم از عکس "آیلان" و ابراز تاسف و هم دردی با او پر شده است.
این مساله نکته ای زیبا و جای تقدیر است؛ همدردی با یک مظلوم و کودکی که بی پناه و غریبانه به دلیل ستم جان خود را از دست داده امری پسندیده و نیکو است که جای تقدیر فراوان دارد.
اما این موج روی دیگری نیز دارد که باید در مورد آن اندیشید و برایش به دنبال پاسخی بود. از ژانویه سال 2011 که بحران سوریه آغاز شد تا به امروز ۲۲۰ هزار نفر (برآورد سازمان ملل) تا ۳۱۰ هزار نفر (برآورد دیده‌بان حقوق بشر) در آتش جنگ قربانی شده اند و نزدیک به هشت میلیون نفر از خانه های خود آواره شده اند. کودکان بی شماری به فجیع ترین شکل جان خود را در این بین از دست داده اند که حملات شیمیایی مخالفین حکومت سوریه به غوطه دمشق و کشتار عده زیادی از کودکان و زنان بی گناه از آن جمله است. در موارد بسیاری از این جنایات، تصاویر کودکان کشته شده منتشر شده و مردم بسیاری در دنیا آن ها را دیده اند.

اینها را بگذارید در کنار سایر جنگ هایی که این روزها منطقه غرب آسیا را به آتش کشیده اند. عراق، افغانستان، یمن، لیبی، فلسطین و... همه روزه تعداد زیادی از غیرنظامیان که در میان آنها نوزادان و کودکان نیز حضور دارند کشته می شوند، تصاویر آنها هم پخش می شود اما این سطح از واکنش رسانه ها و چهره های معروف دیده نمی شود، علت آن چیست؟
پاسخ به این سوال کمی دشوار است و نیازمند به واکاوی از منظرهای گوناگون اما یکی از جواب ها شاید این باشد که غالب رسانه ها و چهره های معروف هنری و فرهنگی ما خود قادر به جریان سازی نیستند، آنها هم چون مردم عادی به دنبال امواج کشیده می شوند بی آن که بدانند موج از کجا آمده است و و بنا دارد به کجا بریزد و این نقطه ضعفی است که جامعه رسانه ای ما به آن دچار است.

به عنوان مثال در ماجرای اخیر، "آیلان" مظلومانه در دریا غرق شد و جان سپرد و غصه ها کاملا به حق و به جا است اما چرا رسانه های غرب تا این اندازه روی او مانور دادند تا جایی که حتی عده ای از پناهجویان سوری که مدت ها در مجارستان پشت دروازه های اروپا مانده بودند به دلیل انتشار تصویر این کودک، به کشورهای غربی نظیر آلمان و اتریش راه داده شدند؟ همان گونه که اشاره شد هزاران و بهتر بگوییم ده ها هزار نفر از کودکان این منطقه در طی این سال ها قربانی جنگ و خشونت شده اند اما هیچ گاه چنین مانور عظیم رسانه ای در مورد آنها صورت نگرفت. آیا وجدان مالکین غول های عظیم تبلیغاتی به یک باره به درد آمده است؟ این پاسخ بسیار دور از ذهن است، پس از "آیلان" هم کودکانی کشته شدند اما باز هم چنین جوی به راه نیفتاد.

ه نظر می رسد باید پاسخ را در محل تولد این کودک معصوم بیابیم، او یک کرد و از اهالی عین العرب(کوبانی) بود و بنا بر این بهترین خوراک تبلیغاتی برای ادامه فضاسازی رسانه ای پیرامون این منطقه و اهداف سیاسی پی آن. "آیلان" به همان دلیل دیده شد و کودکان دیگر دیده نشدند که "کوبانی" دیده شد و "نبل و الزهرا" دیده نشدند و همچنان در مظلومیت قرار دارد.
در داخل کشور نیز رسانه هایی خاص که هیچ گاه تصویری از کودکان یمن و عراق و فلسطین و ... در نیم تای اول آنها دیده نمی شد و نمی شود، این کودک بی پناه را بر روی جلد نشاندند تا حتی از پیکر بی جان او نیز بهره های خود را ببرند.
اما در طیف دیگر یعنی هنرمندانی که واکنش نشان دادند نمی توان این ادعا را بیان داشت، بی شک این دسته از روی صفای دل و رقت قلب برای یک همنوع خود دل سوزانده و می سوزانند و این نشانه خوبی است که هنوز سلبریتی های ما آنقدر غرق شهوت شهرت نشده اند که سنگ دل شوند، هنوز می توان روی آنها حساب کرد فقط باید واقعیات را کامل به این دسته نشان داد تا از ظرفیت خوبی که در میان افکار عمومی برخوردارند در جهت یاری مظلومان استفاده کرد.