۱۳
مرداد
چند روزی است منتظر واکنشی هستم که دیگر بیانیه و اظهار تاسف، محکوم کردن و تقاضا برای محکوم کردن جامعه جهانی نباشد؛ بلکه شکستن سکوت جامعه ایرانی باشد اما گویا گروه‌های مرجع دیگر دغدغه‌های‌شان آب رفته است.
یادداشتی به نقل از فارس، 1. چهار سال پیش و نه چند روز پیش بود که درباره اهالی نبل و الزهرا درگیر محاصره‌اند، خواندم که: کودکان به فضل محاصره آزادی‌خواهان! از شدت گرسنگی گیاه می‌خورند چرا که قوتی جز آن نمی‌یابند. مواد غذائی ترکی وارداتی هم تنها نیرنگی است تا مردمان این دیار را به کام مرگ همگانی بکشاند. زینب در عالم کودکی خود گمان می کرد «چیپس» می‌خورد، غافل از اینکه سمی است که به ظاهر از ترکیه قاچاق شده است.
