اعتراض به ظلم‌ها در حق کودکان نبل و الزهرا تا شیرخواره فلسطینی/ هیأت‌ها، دانشجویان و گروه‌های مرجع ایرانی کجایند؟
چند روزی است منتظر واکنشی هستم که دیگر بیانیه و اظهار تاسف، محکوم کردن و تقاضا برای محکوم کردن جامعه جهانی نباشد؛ بلکه شکستن سکوت جامعه ایرانی باشد اما گویا گروه‌های مرجع دیگر دغدغه‌های‌شان آب رفته است.
یادداشتی به نقل از فارس، 1. چهار سال پیش و نه چند روز پیش بود که درباره اهالی نبل و الزهرا درگیر محاصره‌اند، خواندم که: کودکان به فضل محاصره آزادی‌خواهان! از شدت گرسنگی گیاه می‌خورند چرا که قوتی جز آن نمی‌یابند. مواد غذائی ترکی وارداتی هم تنها نیرنگی است تا مردمان این دیار را به کام مرگ همگانی بکشاند. زینب در عالم کودکی خود گمان می کرد «چیپس» می‌خورد، غافل از اینکه سمی است که به ظاهر از ترکیه قاچاق شده است.
. چند روز پیش اما خبری از یک تراژدی خواندم که: شهرک نشینان اسرائیلی صبح جمعه با پرتاب بمب آتش زا و کوکتل مولوتوف دو خانه فلسطینیان در روستای دوما در نزدیکی شهر نابلس را به آتش کشیدند که در این حمله یک نوزاد 18 ماهه فلسطینی به نام علی سعد دوابشه جان باخت و برادر 4 ساله‌اش به همراه پدر و مادرش دچار سوختگی شدید شدند.
گزارش‌های منتشره حاکی از آن است که شعارهایی به زبان عبری در نزدیکی محل این آتش سوزی با مضمون «انتقام» نوشته شده بود.
3. چند روزی است منتظر واکنشی هستم که دیگر بیانیه و اظهار تاسف، محکوم کردن و تقاضا برای محکوم کردن جامعه جهانی نباشد؛ بلکه شکستن سکوت جامعه ایرانی باشد.
گویا گروه‌های مرجع دیگر دغدغه‌های‌شان آب رفته است؛ دانشجو دغدغه‌اش اگرچه خوب اما محدود به مذاکرات هسته‌ای شده است و در این بین تنها ده نفر شاید کمی بیشتر به فرودگاه می‌روند تا به آمدن قاتل صدها ایرانی اعتراض کنند.
وقتی که عکس‌های آنان را می‌دیدم می‌گفتم کجایند آن دانشجویانی که در پی فرمان رهبری در جریان جنگ 22 روزه فرودگاه‌های کشور را اشغال کردند و خواستار اعزام به غزه شدند و بارها پس از آن مورد تمجید رهبری قرار گرفتند.
هیئتی و بچه هیئتی هم تنها گویا بلد است تابلو به دست بگیرد که «رستاخیز ممنوع»؛ و انگار هشدار یکی از متخصصان کشور درباره نفوذ جریان شیرازی به درون هیئت‌ها جدی بود.
کجاست آن هیئتی که به سخنان شهید مطهری(ره) گوش می‌کرد و اگر برای علی اصغر(ع) امام حسین(ع) گریه و مویه می‌کرد از یادش نمی‌رفت که « اگر حسین بن علی(ع) بود می‌فرمودند:اگرمی‌خوای برای من عزاداری کنید برای من سینه و زنجیر بزنید؛ شعار امروز تو باید فلسطین باشد؛ شمر امروز موشه دایان است؛ شمر هزار و چهارصد سال پیش مرد! رفت! شمر امروزت را بشناس…»
گویا مجامع جهانی ما هم به تعطیلات تابستانی رفته‌اند؛ از مجمع جهانی اهل‌بیت تا مجمع جهانی علی‌اصغر(ع) که کل برنامه‌هایش برای تنها یک روز در سال است و البته یادش نمی‌رود که شیعیانی در اسرائیل تا قطب شمال داریم.
مراکز حمایت از مقاومت و فلسطین نیز تعطیل شده‌اند؛ آنکه زمانی به دلیل انتفاضه مسجد الاقصی کنفرانس بین‌المللی فلسطین را در مجلس شورای اسلامی تاسیس کرد و همچنان دبیرخانه آن در مجلس است تا شورای گروه‌های مردم‌نهاد حامی فلسطین که زمانی حجت‌الاسلام محتشمی‌پور رئیسش بود و این روزها حسین شیخ‌الاسلام و تا مجمع جهانی علمای اسلامی حامی مقاومت که با افتخار توسط مجمع تقریب مذاهب در بیروت برگزار شده است.
4. همه این گروه‌های مرجع و ده‌ها گروه مرجع دیگر گویا فقط در آستانه روز قدس می‌توانند فعالیت کنند و متاسفانه حتی نتوانستند یک نمایش چون نمایش صهیونیست‌هایی که این روزها علیه سوزاندن شیرخوار فلسطینی اعتراض کردند، برگزار کنند.
و این به واقع هشداری است برای جامعه ایران و گروه‌های مرجع آن که باید به صورت جد مورد کنکاش علمای جامعه شناسی قرار بگیرد.
